Miskimano Köhler

Zavallı kendim. Yine baş başayız. Ne değişti söyleyeyim sana: zaman aktı. Altında seni törpüleyen zemin ve üstündeki o devasa kütleyle sürüklenirken biraz küçüldün. Ama işte buradayız. Birbirimizi özlediğimizi itiraf edemeyecek kadar yabancılaşmadık bence. Ben sana karşı dürüst olma kararı alıyorum. Şu anda. Yani karar almak da biraz sürüklenmeye eşdeğer zaman parçası alıyor, açık olalım. Ama işte bitti. Aldım. Artık alınmış bir kararla karşındayım. Senin neyin var peki?

Senin bazı kırıklıkların var. Bedeninde deformasyonlar göze çarpıyor. Hiç tenezzül etmeyeceğin hususlarda saatlerini emek cinsinden savuruyorsun. O tenezzül etmediğin şeylerin karşısındakilere bir kayıp yaşattığın sanısıyla avunabilirsin. Bir beis olmadığını söyleyerek seni rahatlatmama izin ver. Bir beis yok! Rahatsın. İnanmaya yatmak diye bir oyun uydurmak ilk senin aklına gelmişti. Sonra olanları ikimiz de biliyoruz.

E, nasıl şimdi her şey? Biraz teklifsiz gülüyorum. Yani komik! Değil diyemezsin. Değil demeye teşebbüs edecek kadar hassaslaşmadın. Daha o kadar soyulmamıştır. Kabuğundur, minendir. Sızı demek illa da şey demek değil.

Bink bink!

Korna. İki defa peş peşe. Dembabadembabaa, rağnn, rağğnnn. Motokuryelerin ölümle yarışı. Kuru fasülye iki porsiyon artı biri bulgur diğeri pirinç, iki porsiyon da pilav. “İş” yerine “ev” adresine, tam saatinde; ama ayıp ettik tekrardan oradan buraya taşıtıp da üç kuruş bahşiş vermeyerek. Hadi diyelim bende tırtlık ama sana ne oluyor be keskin göz?

Tamıtamamınayirmialtımilyon ederinde beyaz şaraplarcası…

Gözümüz aydın.